Narzekacie? Przeczytajcie.

Ostatnio mam dobre dni. Wszystko się układa, mogę przyznać, że osiągnęłam szczęście. Martwi mnie jedynie oglądalność bloga, gdyż nigdy nie będzie mnie satysfakcjonowała, ciągle mi mało. :) Bardzo miło, gdy ktoś czyta moje notki i mój wysiłek nie idzie na marne. Swoją drogą taki blog to fajna sprawa, można się otworzyć na ludzi,jak i na swoje poglądy. :) Na ten post czekałam długo. Chciałam by była określona liczba obserwujących, a 35 to nie jest źle jak na dzień dzisiejszy.

Dajmy się ponieść wyobraźni, tylko przez krótką chwilę pomyślcie, że jesteście już starzy, nie zostało wam wiele, jedynie wspomnienia. Tylko o to Was w tym momencie proszę. Czytając to, wcielcie się w role danego bohatera, przemyślcie kilka spraw.. z resztą, dajcie uczuciom pełną swobodę.

  Niedziela wieczór. Siedząc samotnie, mój wzrok spogląda na tonący woreczek herbaty w szklance gorącej wody. Zainteresowała mnie, wciąż patrzę bez uśmiechu ani smutku na twarzy. Przez chwilę słyszę jedynie grający w dali telewizor i patrzę się wciąż na tą samą szklankę wody z woreczkiem herbaty. Pozwala mi ona poczuć się refleksyjnie. Myślę, ile takich herbat wypiłam w swoim życiu. Ile mam wspomnień z nią związanych.
  Pierwsze z czym mi się skojarzyła to czasy dzieciństwa. Pamiętam, oburzoną mnie, gdy chciałam czuć się tak dorośle i wypić prawdziwą, sypką kawę wraz z gośćmi. Mama proponowała mi jedynie kawę zbożową, bo byłam za młoda. Słowo "za młoda" jeszcze bardziej mnie oburzało. Szczyt bezczelności! - pomyślałam. Foch szedł za fochem, a rodzina patrzyła na mnie z przymrużeniem oka, mieli ciekawsze tematy niż problemy jakże młodej jeszcze osóbki. Gdy pomyślę o mojej minie, potrafię śmiać się sama do siebie. Właśnie to robię, śmieje się w niebo głosy. W tamtym momencie patrząc na herbatę, miałam ochotę ją wylać. Nie byłam w stanie nic zrobić, bo czekałaby mnie kara. Wiedziałam, że gdy będę już dorosła będę niezależną kobietą, która wie czego chce i za wszelką cenę to zdobędzie. To było tak dawno..
  Pierwszy dzień w szkole. Usilnie próbuję sobie go przypomnieć, jednak bez skutku. Czas podstawówki wspominam raczej dobrze,jednak nie pamiętam nic konkretnego. Nie cieszy mnie to. 6 lat wycięte z mojego życia? To sporo. Nie wiem czy przeżyje jeszcze dwa czy trzy lata, a tu brak sześciu lat w pamięci.. Za to gimnazjum i szkołę średnią wspominam bardzo dobrze. Nie raz bałam się przed kartkówką,nie chciałam wstawać rano,symulując chorobą - czasem ze skutkiem. Teraz tego żałuję. Wiele bym oddała,by na nowo poczuć się jak wtedy, gdy miałam problemy, chciałam je rozwiązywać i dzielić się z nimi innymi. Wtedy to wszystko wydawało się ponure i szare,a niepotrzebnie. Jakie jest moje jedno z życzeń... Wziąć najgorszy dzień w moim życiu, gdy chodziłam do szkoły, by przeżyć go jeszcze raz. Nie ważne byłoby co się dzieje, ważne byłoby tylko to, że jestem młoda, piękna i mam przed sobą całe życie. Nie wiedziałam ile mnie jeszcze spotka, gdybym ja teraźniejsza powiedziała mi tamtejszej licealistce wtedy, jakie będę miała życie - wyśmiałabym siebie. Nie wierzyłabym, że będę miała takie szczęście, co więcej! Że już jestem szczęściarą mając młodość w garści.
  Pierwsza miłość była tak dawno, a jednak tak dobrze ją pamiętam. W końcu była również moją ostatnią miłością, cały czas mam ją w swoim sercu. Pierwsze dwa lata teoretycznie dopiero się poznawaliśmy,a już tak wiele o sobie wiedzieliśmy. Tak myśleliśmy, że wiemy wszystko. Jednak po długim stażu miłosnym stwierdzam, że poznaje się człowieka całe życie. Nigdy nie zna się go dobitnie i ostatecznie. To jest wspaniałe. Upadki i wzloty, miłość jest piękna, zawsze to mówiłam. Niemożliwe do osiągnięcia szczęście, otrzymałam właśnie przez miłość. Pamiętam, nasze kłótnie. Każdy z nas miał dużo do powiedzenia i uparcie trzymał się przy swoich argumentach. Nigdy nikt nie odpuszczał, chcąc przekonać drugą osobę, wiedząc, że to nie możliwe,bo ona myśli to samo. Gdy brakowało słów, patrzyłam w jedno miejsce. Może to dziwne, ale najczęściej moje oczy spoglądały na szklankę z napojem czy też herbatą. Nie raz chciałam coś powiedzieć, ale po długiej ciszy, po prostu tchórzyłam. Bardzo teraz tego żałuję. Każda sekunda może dać uśmiech, każda. Wystarczy po nią sięgnąć, choć jest to bardzo trudne, teraz o tym wiem. Spasować potrafi każdy, a ja niestety wiele razy tak robiłam, czekając na jego ruch. Czasami się opłacało, pocałunek w policzek i mocne przytulenie z jego strony. Wtedy pamiętam dokładnie, chciało mi się płakać. Zwłaszcza, gdy było okres,w którym kłóciliśmy się kilka razy w ciągu dnia. Poczułam taką ulgę, że łzy leciały mi same. Pomyślałam, że mogłabym nie poczuć już jego ust, dłoni ani ciepła, gdy mnie przytulał. Nie chciałam go puszczać, trzymałam go mocno i już trochę z pół żartem ściskałam, mówiąc, że tak bardzo go kocham, a on mówił, że słabiutko, po czym uścisnął mnie tak, że gałki oczne same wyszły mi na zewnątrz. "Twoje kochanie to nic w porównaniu do mojego". Tak bardzo go kocham, że nie da się tego opisać słowami, umieram z tęsknoty za nim. Już dwa lata mineło od jego śmierci, a ja wciąż widzę jego uśmiechniętą twarz. Wspólne mieszkanie, wspólna sypialnia, kuchnia,. Wszystko NASZE. Tyle nowości, taka swoboda. Boże,byłam taka szalona! My byliśmy szaleni i przede wszystkim zakochani. Gdy to wspominam, mam łzy w oczach. Wiem, że nie mogę nic zrobić,by cofnąć czas. By Bóg dał mi choć jeden taki dzień, w którym on będzie jeszcze przy mnie. Bym poczuła jego ciepło, jego ręce, jego usta, które zawsze były moje i tak mnie kochały. Nic mi już nie zostało.
  Siedzę samotnie, patrzę w szklankę herbaty. Tęsknie za nim. Tak strasznie za nim tęsknie. Oddałabym życie, za jedną kłótnie z nim, za jeden pocałunek, nie wspominając o wspólnej nocy. Jestem straszną grzesznicą. Nie dlatego, że robiłam szalone rzeczy, ale dlatego, że nie doceniałam wszystkich dni,które miałam w garści. Czuję, że każdy dzień mógłby być mój. Nie ważne z czym by się to wiązało, chce pokazać i dać ludziom szczęście! Teraz? Teraz nic już mi nie zostało. Nadzieja umrze wraz ze mną. Nadzieja, że poczuje jego ciepło i strach przed tęsknotą, ale nie poczuję tęsknoty. Gdy pomyślę, ile ludzi nie docenia tego co ma, chce mi się krzyczeć. Dlaczego?! I to ja robiłam to samo.. Ile rzeczy bym zmieniła, gdybym dostała taką szansę. Bym znowu mogła być młoda, piękna.. Na pewno poszłabym do mamy, przytuliła i powiedziała jak bardzo ją kocham i ile jej zawdzięczam. Do taty, że zawsze mnie wspiera i jestem jego.. zawsze będę jego kochaną córką.. Nie wspominając o babci, która pewnie leżałaby w szpitalu. Siostra? Miałabym jej dużo do powiedzenia, na pewno wytknęłabym jej wszystkie błędy, wyżyła się, ale na końcu podziękowała, że ją mam i mam na kim się wyżyć, że bardzo ją kocham i jest dla mnie ważna. Na końcu zostałby chyba on. Nie wiedziałabym co mam mu powiedzieć. Cieszyłabym się, że znowu go widzę  i jest przy mnie. Strzela fochy, obraża się. Oj, na pewno zamiast fochać się za to, że on się focha, podeszłabym uściskała i powiedziała, że jak kiedyś coś nas rozdzieli to uschnę z tęsknoty. Nie mogę już o tym myśleć, wystarczy. Twarz mam całą we łzach. Tak właśnie dzieje się ze mną teraz.
_________________________________________________

Dla mnie, to jest właśnie ta szansa. Na docenienie każdej,ale to każdej chwili jaka mnie spotka. Gdy będziecie czuli się źle, wręcz okropnie, pomyślcie o tym, że za kilka lat za tą chwilę oddalibyście wiele. Jeśli macie blisko siebie teraz kogoś, idźcie,przytulcie go, bo kiedyś nie będziecie mieli na to szansy. Jeśli pokłóciliście się z przyjaciółką czy nie wiecie czy wybaczyć osobie, którą kochacie to pamiętajcie, ta chwila już nie wróci, zostanie w waszych sercach,ale wszystko mija. Z biegiem czasu każdy zauważa, jak szybko się starzeje, to nieuniknione. Nie wstawajcie rano z grymasem i nie leńcie się za dużo. Jest tyle rzeczy,które  jeszcze można zrobić. Doceniajcie swoje życie i wszystko co Was otacza i pamiętajcie, że nigdy nie jest tak źle, że lepiej by być nie mogło.
Zawsze wychodzi słońce, a zależy tylko od Was, kiedy wyjdzie Wasze. :)